Η “Pale Blue Dot” είναι μία φωτογραφία του πλανήτη Γη που ελήφθη στις 14 Φεβρουαρίου 1990, από το διαστημοσκάφος Voyager 1* από απόσταση περίπου 6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων.
Στη φωτογραφία η διάσταση της Γης είναι μικρότερη από 1 pixel. Ο πλανήτης εμφανίζεται σαν μία μικροσκοπική κουκκίδα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, ανάμεσα σε μπάρες διάθλασης του ηλιακού φωτός στα οπτικά της κάμερας του Voyager 1. Σύμφωνα με τη NASA, από τα 640.000 pixels της φωτογραφίας, η Γη καταλαμβάνει λιγότερο από 1 pixel. Για την ακρίβεια 0.12 pixel.
Τον Φεβρουάριο του 1990 το Voyager 1 είχε ολοκληρώσει την κύρια αποστολή του και έφευγε από το Ηλιακό Σύστημα. Κατόπιν αιτήματος από τον Αστρονόμο και συγγραφέα Carl Sagan, το Voyager 1 διατάχθηκε από τη NASA να γυρίσει την κάμερά του προς την πλευρά του Ηλιακού μας Συστήματος και να λάβει μία τελευταία φωτογραφία της Γης.
Αυτή είναι η ιστορία πίσω από την περίφημη φωτογραφία που έμεινε στην ιστορία ως “Pale Blue Dot”.
* Το διαστημοσκάφος Voyager 1 εκτοξεύτηκε από τη Γη στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 με αποστολή να εξερευνήσει το εξώτερο Ηλιακό Σύστημα.
Το 1994 ο Carl Sagan εξέδωσε ένα ακόμη βιβλίο επηρεασμένος από αυτή τη φωτογραφία. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν: “Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space”. Σε αυτό το βιβλίο εκφράζει τις σκέψεις του για το βαθύτερο νόημα της φωτογραφίας.
“Από αυτό το μακρινό πανοραμικό σημείο, η Γη μπορεί να μην μοιάζει σαν κάτι ιδιαίτερης σημασίας. Αλλά για εμάς, είναι κάτι το διαφορετικό. Σκεφτείτε ξανά αυτή την κουκκίδα. Αυτή είναι το εδώ. Αυτή είναι το σπίτι. Αυτή είναι εμείς. Πάνω σε αυτή είναι όλοι όσοι αγαπάτε, όλοι όσοι γνωρίζετε, όλοι όσοι για τους οποίους έχετε ακούσει ή έχετε μάθει κάτι, κάθε ανθρώπινο πλάσμα όποιο κι αν ήταν, όλοι σε αυτό έζησαν και ζουν. Το σύνολο της χαράς και των παθών μας, χιλιάδες θρησκείες που ισχυρίζονται ότι έχουν την απόλυτη αλήθεια, ιδεολογίες και οικονομικά δόγματα, κάθε κυνηγός, κάθε ήρωας και κάθε δειλός, κάθε δημιουργός και κάθε καταστροφέας πολιτισμών, κάθε βασιλιάς και χωρικός, κάθε ερωτευμένο ζευγάρι νέων, κάθε μητέρα και πατέρας, κάθε ελπιδοφόρο παιδί, κάθε εφευρέτης και εξερευνητής, κάθε δάσκαλος ηθικής, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε σταρ του σινεμά, κάθε απόλυτος ηγέτης, κάθε άγιος και κάθε αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας, έζησε εδώ, σε ένα μικρό μόριο σκόνης αιωρούμενο πάνω σε μία ηλιαχτίδα.
Η Γη είναι μία πολύ μικρή σκηνή σε μία τεράστια κοσμική αρένα. Σκεφτείτε τα ποτάμια αίματος που έχουν χυθεί από όλους τους στρατηγούς και αυτοκράτορες ώστε με δόξα και θρίαμβο να γίνουν οι προσωρινοί κυρίαρχοι του κλάσματος μίας κουκκίδας. Σκεφτείτε τις ατελείωτες ωμότητες που έκαναν οι κάτοικοι του ενός άκρου της κουκκίδας στους ιθαγενείς του άλλου άκρου της κουκκίδας. Πόσο συχνές είναι οι παρανοήσεις τους, πόσο πρόθυμοι είναι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο, πόσο έμφυτα είναι τα μίση τους. Οι πεποιθήσεις μας, η φαντασιακή σημαντικότητά μας, η ψευδαίσθηση ότι έχουμε κάποια προνομιακή θέση στο σύμπαν, ανατρέπονται και και προκαλούνται από αυτή την χλωμή κουκκίδα φωτός. Ο πλανήτης μας είναι μία μοναχική κουκκίδα μέσα στο κοσμικό σκοτάδι που τον περιβάλει. Μέσα στην ασημαντότητά μας -μέσα σε όλο αυτό το κενό- δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα υπάρξει βοήθεια από πουθενά αλλού για να σωθούμε από εμάς τους ίδιους.
Η Γη είναι ο μόνος γνωστός κόσμος που έχει ζωή. Δεν υπάρχει τόπος, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον, που θα μπορούσε να μετοικίσει το είδος μας. Να επισκεφθεί έχει γίνει, να μετοικίσει και να εγκατασταθεί όχι ακόμη. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Γη είναι το μόνο μέρος που διαθέτουμε. Έχει υποθεί ότι η αστρονομία είναι μία εμπειρία που ευνοεί την ταπεινοφροσύνη και το χτίσιμο χαρακτήρα. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερη επίδειξη της τρέλας της ανθρώπινης αλαζονείας από την αυτή τη μακρινή εικόνα του μικροσκοπικού μας κόσμου. Για εμένα υπογραμμίζει την ευθύνη μας να αντιμετωπίζουμε ευγενικά ο ένας τον άλλο και να διαφυλάσσουμε και να αγαπάμε τη χλωμή μπλε κουκκίδα, το μόνο σπίτι που θα γνωρίσουμε.“
“From this distant vantage point, the Earth might not seem of any particular interest. But for us, it’s different. Consider again that dot. That’s here. That’s home. That’s us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every “superstar,” every “supreme leader,” every saint and sinner in the history of our species lived there – on a mote of dust suspended in a sunbeam.
The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that in glory and triumph they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner. How frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the universe, are challenged by this point of pale light. Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity – in all this vastness – there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves.
The Earth is the only world known, so far, to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment, the Earth is where we make our stand. It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we’ve ever known.”